Mπορούμε ; Όχι, τώρα δεν μπορούμε, αύριο ίσως

«Να έπαιρνε πότε πότε η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ένα δάκρυ όταν διαθλά τις αθλιότητες όλες κι απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο» Ο. Ελύτης

Μπορεί να υπάρξει η πολιτική γονιμότητα της οργής; Μπορεί η Ελλάδα να αλλάξει Πεπρωμένο; Υπάρχει σήμερα το πολιτικό υποκείμενο για μια Νέα Ελλάδα?

Είναι κάποια από τα ερωτήματα που θέτει η ίδια η κρίση και ο κάθε πολίτης οφείλει να απαντήσει εάν θέλει να γυρίσουμε μια νέα σελίδα για το μέλλον της πατρίδας μας και την ευημερία των παιδιών του. Μπορεί η οικονομική , κοινωνική και πολιτισμική κρίση που διέρχεται η κοινωνία μας , ως συσσώρευση πολιτικών και αξιακών εκκρεμοτήτων ολόκληρης της νεοελληνικής ιστορίας , να αποτελέσει μια καινούργια ευκαιρία για Αναγέννηση και Ελπίδα?

Μέσα στην συγκυρία της εποχής διαμορφώνονται τα νέα δίπολα αλλά αμφισβητείται και ο σκληρός πυρήνας του αστικού κοινοβουλευτισμού και της κοινωνικής ειρήνης. Η διασάλευση των αυτονόητων της μεταπολίτευσης όπως το κράτος δικαίου , η ευρωπαϊκή κατεύθυνση της χώρας και η αστική δημοκρατία δεν γεννιέται μόνο μέσα από τις αξιολογικές κρίσεις των κομμάτων εξουσίας αλλά κυρίως μέσα από την αμφισβήτηση της ηθικής και της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος ευρύτερα. Σε αυτό ακριβώς το υπόβαθρο γεννιούνται ακραία πολιτικά υποκείμενα επενδύοντας το μανδύα του ηθικισμού, της φιλοπατρίας και ενός μεσσιανισμού για την σωτηρία της χώρας. Οι μυθοπλασίες τους απέχουν πολύ από τον ρεαλισμό και την πρακτική διαχείριση κρίσιμων θεμάτων όπως οι δανειακές συμβάσεις , το μνημόνιο κτλ. Πάνω εκεί χτίζεται η συλλογική φαντασίωση των «ιδανικών» χωρίς όμως τις επιχειρησιακές συνθήκες εφαρμογής τους. Η εξορία από την πραγματικότητα είναι πολύ γλυκιά για την φιλαυτία των αγανακτισμένων και για την ρητορεία των κομμάτων της καταγγελίας και του μίσους. Δεν αρκεί όμως για να προσφέρει ένα ξέφωτο στην Ελλάδα και τους Έλληνες. Τα κόμματα της εθνικής ευθύνης δεν έχουν χρόνο για χάσιμο, κάποτε θα απολογηθούν στην ιστορία για τις επιλογές και τις πράξεις τους και όχι μόνο στους αγανακτισμένους προνομιούχους του πελατειακού συστήματος που δυστυχώς οι ίδιοι εξέθρεψαν μέσα στην πάχνη του δικομματισμού. Άραγε πόσο ακόμα η Ελλάδα της νομιμότητας θα πληρώνει την ψωροκώσταινα της ανομίας και της παραοικονομίας?

Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και η ηθική διακυβέρνηση είναι η βασική προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της χώρας. Δίχως αυτή ανοίγουν ατραποί που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που μπορούν να οδηγήσουν , απειλώντας την ικανότητα της οικονομίας, την ομαλότητα της χώρας και εν τέλει την ήδη χειμάζουσα μεσαία τάξη.

Μεταρρύθμιση VS Αντιμεταρρύθμιση

Η κρίση αλλάζει τα δεδομένα , αποκαλύπτοντας διαρκώς ένα καινούργιο πολιτικό τοπίο. Όσοι το αντιληφθούν γρήγορα μπορούν και να το διαχειρισθούν , αλλά όσοι δεν μπορέσουν να το κάνουν αναμασώντας στερεότυπα άλλων εποχών είναι καταδικασμένοι να απαξιωθούν πολιτικά και να αποτύχουν συρρικνώμενοι εκλογικά σε έναν κομματικό ναρκισσισμό. Ο αυτισμός των πολιτικών κομμάτων εξουσίας είναι πια εκκωφαντικός, σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος ακόμα τους ενδιαφέρει ο εσωτερικός έλεγχος, τα σύμβολα και όχι οι πράξεις , ενώ η αυτοκριτική πάντα καλύπτεται πίσω από την ισχύ ως καταδικαστέο αυτομαστίγωμα. Μπορεί να προέλθει ένα Μεταρρυθμιστικό Μέτωπο στην Ελλάδα σήμερα? Ναι, μπορεί υπο προϋποθέσεις. Με συλλογική αυτογνωσία και διαδραση των πολιτών με τα πολιτικά υποκείμενα, με αντιστοίχηση των κοινωνικών συμφερόντων με τις πολιτικές ιδέες, με έναν ανοιχτό διάλογο ευθύνης και προοπτικής. Τα άκρα του πολιτικού κύκλου ενώνονται και ισχυροποιούνται ως μια οριζόντια δομή νοοτροπίας και απολυτότητας. Οι δυνάμεις της Μεταρρύθμισης τι κάνουν? Διασπασμένες συνεχίζουν να παίζουν το γνωστό θεατρικό της μεταπολίτευσης. Αρκετά.

Είναι σαφές πια πως η χώρα έχει ανάγκη από έναν αστικό πατριωτισμό που θα συνοδεύεται από έναν προοδευτικό εκσυγχρονισμό στις πολιτικές των διαρθρωτικών αλλαγών , της επανίδρυσης του κράτους, και της οικοδόμησης ενός αποτελεσματικού κράτους δικαίου. Ποιες είναι οι δυνάμεις που μπορούν να συνεισφέρουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα; Είναι οι εκσυγχρονιστικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, είναι οι φιλελεύθερες δυνάμεις της συντήρησης και η ανανεωτική αριστερά. Μπορούν να υπερασπισθούν την χώρα , την μεσαία τάξη και την προοπτική του μέλλοντος, αρκεί να γεφυρώσουν τις διαφορές τους σε μια σύνθεση ποιοτικά καλύτερη .Μια ιδέα αποκτά υλική δύναμη όταν έχει φθάσει πια η ώρα της. Οι λύσεις βρίσκονται μέσα στην Ελλάδα και όχι έξω από αυτήν. Δημιουργώντας μια πολιτική κοινωνία με θεσμική δημοκρατία , ευρωπαϊκή κατεύθυνση, διαφάνεια και δημιουργική οικονομία μπορεί η Ελλάδα να αλλάξει Πεπρωμένο. Χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα τόξο εθνικής ευθύνης και μεταρρυθμίσεων, ένα κίνημα προοδευτικού εκσυγχρονισμού της χώρας. Μπορούμε; Όχι τώρα δεν μπορούμε, αύριο ίσως. Ελλάδα Restart.