Προοδευτικός Εκσυγχρονισμός για ένα Νέο Αγρίνιο

Προοδευτικός Εκσυγχρονισμός για ένα Νέο Αγρίνιο

Το Αγρίνιο είναι μια πόλη μεσαίου μεγέθους είτε πληθυσμιακά είτε αναπτυξιακά που επιδιώκει πάνω από μια εικοσαετία την αστική της ολοκλήρωση και τον μετασχηματισμό της από μια αγροτούπολη σε ένα περιφερειακό πόλο. Αυτό το στοίχημα άλλοτε το πετυχαίνει και άλλοτε όχι, αλλά το σίγουρο είναι πως ως μια ενδιάμεση αστική συγκέντρωση δεν έχει ακόμα σχηματοποιήσει την σύγχρονη ταυτότητά της. Η μετάβαση της από μια πόλη που λειτούργησε για χρόνια ως αγροτικό κέντρο σε ένα καθεστώς αμοιβαίας εξάρτησης με την ύπαιθρο ενδοχώρα της, σε κέντρο περιφερειακής ανάπτυξης απαιτεί μια νέα σχέση της πόλης με την ύπαιθρο και φυσικά μια υψηλή ποιότητα στην διακυβέρνηση με ισχυρή ηγεσία και νέο δημόσιο μάνατζμεντ. Η Βιώσιμη Αστική Ανάπτυξη προβάλλει ως πρώτη προτεραιότητα για την εκκίνηση μιας νέας στόχευσης για την πόλη και τους πολίτες.

Από την ολοκλήρωση των υποδομών και τις τομεακές πολιτικές στην πρόνοια, την εκπαίδευση, το περιβάλλον και τον πολιτισμό υπάρχει πια μια διάχυτη ανάγκη να εμβαθύνουμε σε πολιτικές που αφορούν την ενεργοποίηση του κοινωνικού κεφαλαίου, του ιδιωτικού τομέα και των θεσμών σε ένα πλαίσιο συμμετοχικής διακυβέρνησης, διαβούλευσης και εταιρικής ευθύνης. Η υπέρβαση των δυνάμεων της αδράνειας , της εσωστρέφειας και του ενδονομαρχιακού ανταγωνισμού είναι αναγκαία. Χρειάζεται να επενδύσουμε τις δυνάμεις μας σε θετικά προτάγματα και όχι σε αμυντικές τακτικές που αφαιρούν και διαιρούν από το νομό αντί να προσθέτουν και να πολλαπλασιάζουν. Το Αγρίνιο ήταν πάντα μια πόλη της εργασίας που πρόκοψε από τη δουλειά των ανθρώπων της και δεν επαναπαύτηκε ποτέ στις δάφνες του παρελθόντος. Το ίδιο πρέπει να κάνει και σήμερα με ένα καινούργιο τρόπο, όχι να μετατραπεί σε μια κρατικοδίαιτη πόλη αλλά να διεκδικήσει το ζωτικό της χώρο στο παρόν και το μέλλον της περιφέρειας και της χώρας. Αυτό σημαίνει να ανακτήσει την κοινωνική της ικανότητα και ευθύνη αντί να αντιγράφεται σε τοπικό επίπεδο το κυρίαρχο αθηνοκεντρικό μοντέλο. Η παύση της καπνοκαλλιέργειας στην ύπαιθρο αλλά και η σταδιακή μείωση των αποσυνδεδεμένων επιδοτήσεων αναμένεται να προκαλέσει έντονη ύφεση στον αγροτικό χώρο με πολλαπλασιαστικές αρνητικές επιπτώσεις στον εμπορικό ιστό της πόλης και την παροχή υπηρεσιών. Είναι ανάγκη πια να αναζητήσουμε μια Νέα Αναπτυξιακή Ταυτότητα που να ξεπερνά το παραδοσιακό μοντέλο συναλλαγής με την ύπαιθρο και να ανοίγει μια καινούργια σελίδα στην οικονομία του Αγρινίου.

Η κοινωνική ικανότητά μας είναι περιορισμένη, χρειάζεται να τη διευρύνουμε. Το «σύστημα» Αγρίνιο Πρωτεύουσα Πόλη υστερεί δραματικά σε σχέση με τους στόχους του για μια ολοκληρωμένη μεγαλούπολη. Το να συγκλίνουμε αναπτυξιακά σε σχέση με άλλες μεσαίες πόλεις απαιτεί μακροπρόθεσμη στρατηγική και σε καμία περίπτωση πολιτικές «εσωτερικής» κατανάλωσης. Τα ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα, έτσι όπως περιγράφονται εν μέρει στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα του Δήμου Αγρινίου 2007-2010 , δομούνται με στόχευση και όχι συγκυριακά. Οι πόλεις επιστρέφουν ως πρωταγωνιστές στην εθνική και παγκόσμια οικονομία στην μεταβιομηχανική κοινωνία και το στοίχημα του Αγρινίου αν χαθεί τα επόμενα χρόνια θα έχει χαθεί επί μακρόν η δυνατότητα ευημερίας ολόκληρης της ενδοχώρας του καθώς «ανταγωνιστικές» πόλεις όπως η Πάτρα και τα Ιωάννινα κερδίζουν σιγά –σιγά τα στοιχήματα της επικράτησης σε περιφερειακό επίπεδο καθιστώντας το Αγρίνιο ένα εξαρτώμενο αστικό πόλο.

Το Αγρίνιο μέσα στα επόμενα χρόνια πρέπει να έχει γίνει μια Επιχειρηματική Πόλη αλλά αυτό θα συμβεί μόνο αν υπερβούμε την αποξένωσή μας και κινητοποιήσουμε το ανθρώπινο και υλικό κεφάλαιο της πόλης να επιτύχουν το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα σε προστιθέμενη κοινωνική αξία. Πρέπει να έχει γίνει μια Ανταγωνιστική Πόλη που πιστεύει στον εαυτό της και αποτελεί μαγνήτη για τα νέα ταλέντα της και όχι την αποκρουστική επαρχία των ολιγαρχικών συντεχνιών. Αυτά όμως μπορούν να συμβούν μόνο διαμέσου της οικονομικής διαφοροποίησης και της οικοδόμησης ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων. Μπορούμε να ξεκινήσουμε την Αρχιτεκτονική της Πράσινης Ανάπτυξης από εδώ, διότι διαθέτουμε και το ανάλογο γνωστικό κεφάλαιο και τα φυσικά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Ας απελευθερώσουμε δυνάμεις… Οι δυνάμεις της εργασίας , της παραγωγής, του πολιτισμού, της γνώσης , οι δυνάμεις των ανδρών και των γυναικών, της Νέας Γενιάς του τόπου μας, ενωμένες σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο προοδευτικό, δημοκρατικό, κοινωνικό συνασπισμό είναι η μόνη εγγύηση που οδηγεί στην πραγματοποίηση των οραμάτων , των στόχων και των επιλογών του μέλλοντός μας.

                               

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ

 

           ΒΙΩΣΙΜΗ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ – ΑΝΟΙΧΤΗ – ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ

 

 

 

Μας εμπνέει και μας οδηγεί μια Πολιτεία δημοκρατική και αποκεντρωμένη, μια τοπική αυτοδιοίκηση ισχυρή, ανθρωποκεντρική, με ανοιχτούς ορίζοντες, τόπος  αναγέννησης μιας καινούργιας προοδευτικής συλλογικότητας , βήμα για να σταθούν οι Νέοι Πολίτες ατενίζοντας αλλιώς το Μέλλον της Πολιτικής. Για να κάνουμε πράξη τις προσδοκίες της γενιάς μας, για να σχεδιάσουμε τα όνειρα με δύναμη και ρεαλισμό. Το στοίχημα της Νέας Πόλης είναι το στοίχημα του καθημερινού ανθρωπισμού, της ανοιχτής κοινωνίας στη διαφορετικότητα και τις εξελίξεις, της συμμετοχής των πολιτών  στην τοπική διακυβέρνηση, της βιώσιμης ανάπτυξης που σέβεται το μέλλον των επόμενων γενεών, της δημιουργικής αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου.

 

 

Βιώσιμη Πόλη

 

Η δημιουργική διαχείριση των φυσικών και πολιτιστικών πόρων μπορεί να μετεξελίξει  τις πόλεις από αστικούς πυρήνες υποβάθμισης του περιβάλλοντος σε χώρους αναζήτησης αειφόρων πρακτικών και λύσεων, με στόχο την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών. Η αισθητική, αρχιτεκτονική, πολεοδομική και περιβαλλοντική επανασχεδίαση  πόλεων και οικισμών εγκαινιάζει καινούργιες ανθρώπινες σχέσεις, οικοδομεί πολιτισμικές ταυτότητες με μέλλον στο παγκόσμιο χωριό, δημιουργεί μια πόλη για τους πολίτες, σε εταιρική σχέση με την ύπαιθρο και ισόρροπη σχέση με τον περιαστικό χώρο. Η αξιοποίηση των πολιτιστικών πόρων και η διατήρηση και ανάπτυξη της φυσικής κληρονομιάς αποτελούν τις προϋποθέσεις για την Αρχιτεκτονική μιας Βιώσιμης Πόλης.

 

Συμμετοχική Πόλη

 

Οι πόλεις είναι οι άνθρωποι τους. Οι πολίτες αποτελούν το σημαντικότερο κοινωνικό κεφάλαιο και η Νέα Γενιά την αιχμή μιας Πόλης συμμετοχικής που επενδύει στους ανθρώπους της γιατί αυτοί είναι η δύναμη της. Η συμμετοχή στην τοπική διακυβέρνηση προσδίδει στην πόλη την ικανότητα της αυτοανανέωσης και της αναδημιουργίας, κοινωνικοποιεί την πολιτική εξουσία, κάνει τις πόλεις χώρους αναζήτησης της καινοτομίας και αναζωογόνησης του δημόσιου πεδίου. Η ανάπτυξη και η εμβάθυνση θεσμών συμμετοχικής δημοκρατίας αποτελεί εγγύηση για την υπεράσπιση της ποιότητας ζωής. Η αναζήτηση μιας νέας θεσμικής συγκρότησης που να ενεργοποιεί το κοινωνικό κεφάλαιο και να κινητοποιεί του Πολίτες αποτελεί πρώτη προτεραιότητα.

 

Ανοιχτή Πόλη

 

Οι  πόλεις αναδεικνύονται σε κόμβους παγκόσμιων και τοπικών δικτύων καθώς εξουσίες μεταφέρονται διαρκώς από το εθνικό επίπεδο είτε σε υπερεθνικούς θεσμούς είτε σε τοπικούς θεσμούς. Η αναβάθμιση του ρόλους τους τις καθιστά κέντρα πληθυσμιακών, πληροφοριακών, πολιτιστικών, τεχνολογικών και εμπορικών ροών.  Η ανοιχτή ή κλειστή τους υπόσταση καθορίζει σε μεγάλο βαθμό αν θα οδηγηθούν στην αξιοποίηση των νέων ευκαιριών που παρουσιάζονται ή θα εγκλωβιστούν σε μια αυτάρεσκη και φοβική αντίληψη στο εσωτερικό τους. Η ανοιχτή κοινωνία δημιουργεί νέους ορίζοντες  στην πόλη, με την δημιουργική ενσωμάτωση των μεταναστών,  τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και την κοσμοπολίτική οπτική που μπορεί να οικοδομήσει μελλοντικά μια οικουμενικότητα αρχών και αξιών.

 

Ανθρώπινη Πόλη

 

Χρειάζεται να υπερασπιστούμε το δημόσιο χώρο, τον τόπο της συνάντησης, του διαλόγου, ακόμα και της δημιουργικής διαφωνίας, γιατί αυτός είναι ο κοινός μας χώρος, η υπεραξία της συνύπαρξης μας. Να χτίσουμε της σύγχρονη γειτονιά και να προωθήσουμε σχεδιασμένα μια νέα αντίληψη για τη δημιουργική διαχείριση του ελεύθερου χρόνου. Υπάρχει και ο άλλος δρόμος της αλληλεγγύης και της συνοχής εκτός από αυτόν του ανταγωνισμού και της σύγκρουσης. Να εμπνεύσουμε, πρώτα μες τη δική μας γενιά, μια πολιτισμική αλλαγή στο επίπεδο της καθημερινότητας, σφυρηλατώντας νέους κοινωνικούς δεσμούς, με αυτοσεβασμό και αλληλοβοήθεια, με τον εθελοντισμό και την κοινωνική προσφορά. Χρειαζόμαστε μια νέα στάση ζωής, η Αλλαγή ξεκινά πρώτα από εμάς.

Να γίνουμε δημιουργικοί και υπεύθυνοι, να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας σαν πολίτες και να τηρούμε τις υποχρεώσεις μας γιατί κι αυτές είναι προϋπόθεση για να ασκήσουν οι συμπολίτες μας τα δικά τους δικαιώματα. Για διάφανη και αποτελεσματική εξυπηρέτηση από τις δημοτικές υπηρεσίες, για καθαρή πόλη, για ιδιωτικές υπηρεσίες υψηλής ποιότητας, για μια αγορά που σέβεται τον πολίτη-καταναλωτή. Έτσι κερδίζουμε την ποιοτική αναβάθμιση της καθημερινότητας, διεκδικώντας παράλληλα από ένα σύγχρονο κράτος την παροχή των δημόσιων αγαθών σε υψηλά επίπεδα  και τον σεβασμό στα δικαιώματα του Πολίτη   Ο «άλλος δρόμος» για την Ελλάδα και τη Νέα Γενιά είναι ο δρόμος των υπεύθυνων και ενεργών πολιτών που με την προσωπική τους στάση και την δημόσια δράση τους εμπεδώνουν αρχές και αξίες, ανοίγουν το δρόμο της προόδου.

 

 

Οι προκλήσεις βρίσκονται μπροστά μας. Η ώρα της ανανέωσης έχει έρθει και κάποιοι πρέπει να κοιτάξουν πάλι τα ρολόγια τους. Για τις πόλεις του μέλλοντός μας. Για ανθρώπινη, συμμετοχική, ανοιχτή και βιώσιμη πόλη. Γιατί το στοίχημα της Νέας Πόλης είναι το στοίχημα μιας Γενιάς που φαντάζεται διαρκώς περισσότερα από ότι ζεί αλλά θέλει να ζήσει περισσότερα από ότι φαντάζεται.

 

 

 

 

                                                         

                                       

   

 

 

 

 

Η Νέα Οικονομία του Αγρινίου

Η Νέα αρχιτεκτονική της αυτοδιοίκησης και της αποκεντρωμένης διοίκησης «Καλλικράτης» δημιουργεί νέους μεγαλύτερους δήμους , αιρετή δευτεροβάθμια περιφερειακή αυτοδιοίκηση καθώς και επτά γενικές διοικήσεις σε όλη τη χώρα. Αλλάζει τα δεδομένα στον αυτοδιοικητικό χάρτη της Ελλάδας και κατ επέκταση στον νομό Αιτωλοακαρνανίας και την περιοχή του Αγρινίου. «Το παλιό πεθαίνει, αλλά το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί», γιατί αυτή η μεγάλη θεσμική αλλαγή απαιτεί για την ουσιαστική λειτουργία της ένα καινούργιο πολιτικό προσωπικό που θα αντιληφθεί πλήρως το εγχείρημα της αναπτυξιακής διάστασης των νέων δήμων καθώς και της αστικής διακυβέρνησης με ανοιχτές, συνεργατικές και συμμετοχικές διαδικασίες αποτελεσματικής σύνθεσης συμφερόντων.

Το Αγρίνιο από πόλη παροχής υπηρεσίας στην ύπαιθρο να γίνει εξαγωγική πόλη με νέα παραγωγική βάση

Το Αγρίνιο από μια Αγροτούπολη, τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει μετατραπεί σε μια Πόλη Αγορά που παρέχει υπηρεσίες στην ευρύτερη ενδοχώρα της. Από μια πόλη καπνεμπορικό κέντρο με τοπικές βιομηχανίες επεξεργασίας του καπνού που απασχόλησαν σημαντικό εργατικό δυναμικό, μετασχηματίστηκε σε μια πόλη εμπορική που παρέχει εκπαιδευτικές , ψυχαγωγικές , διοικητικές και άλλες υπηρεσίες στην ύπαιθρο. Έτσι από μια πόλη με εξαγωγική παραγωγική βάση που προσέλκυε εισοδήματα στην περιοχή από το εμπόριο του καπνού μεταλλάχτηκε σε μια πόλη που απομυζά δημογραφικά και εισοδηματικά την ύπαιθρο –ενδοχώρα χωρίς να της παρέχει αναπτυξιακή δυναμική ως η ηγέτιδα δύναμη του νομού, ως πρωτεύουσα πόλη. Οι άνθρωποι που μετακινήθηκαν από το χωριό στην πόλη βρήκαν φθηνή κατοικία αλλά όχι και απασχόληση, βρήκαν ποιότητα ζωής αλλά όχι και ευκαιρίες για επιχειρηματική δράση. Χρειάζεται να αναζητήσουμε την σύγχρονη ταυτότητα της πόλης. Ο νέος δήμος Αγρινίου με τους δέκα πρώην δήμους που συνενώνονται και με πληθυσμό που αγγίζει τους 97.000 κατοίκους παρέχει το κατάλληλο διοικητικό, χωροταξικό και οικονομικό πλαίσιο αυτής της Νέας Στόχευσης. Οι πόλεις είναι οι ζωντανοί οργανισμοί που έχουν την δυνατότητα της αυτοανανέωσης και με αυτόν τον τρόπο κατακτούν την επικράτεια του Μέλλοντος. Σήμερα είναι ανάγκη για την αυτοσυντήρηση της πόλης αλλά και για την δημιουργία μια νέας αστικής οικονομίας να μετατρέψουμε το Αγρίνιο σε μια Πόλη Ευκαιρία, σε έναν Περιφερειακό Πόλο Ανάπτυξης. Για να περάσουμε από τον αναχρονισμό σε μια Νεα Εποχή και από την παράδοση στην νεωτερικότητα, χρειαζόμαστε μια νέα αφήγηση μεγάλων οριζόντων, μια νέα τοπική αυτοπεποίθηση, με την κινητοποίηση τοπικών κεφαλαίων για μια δημιουργική οικονομία.

Το Αγρίνιο ήταν πάντα η πόλη της εργασίας και σήμερα αυτό οφείλει να ξαναγίνει. Η μεταποίηση κτηνοτροφικών προϊόντων όπως γάλα και κρέας, η επεξεργασία αγροτικών προϊόντων όπως αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά, σπαράγγια και ρόδια , βρώσιμες ελιές και λάδι σε Βιοτεχνικά Πάρκα μπορεί να σηματοδοτήσει την επιστροφή της πόλης στο Μέλλον. Το Αγρίνιο από μια Πόλη παροχής υπηρεσίας να γίνει ξανά αυτό που έχει στο γενετικό της κώδικα, μια εξαγωγική πόλη προς τα μεγάλα αστικά κέντρα, μια πόλη της παραγωγής σε διαρκή αλληλεπίδραση με την ύπαιθρο που αποτελεί πια την περιφέρεια του Νέου Δήμου.

Τα χαρτιά είναι σημαδεμένα. Αλλάζουμε παιχνίδι;

Η γενιά των τριαντάρηδων, μορφωμένη και χειραφετημένη, δεν επιστρέφει στην πόλη διότι δεν υπάρχουν ευκαιρίες για απασχόληση. Διαθέτουμε μια ρηχή οικονομία, χωρίς παραγωγική εξειδίκευση. Οι νέοι επιστήμονες συναντούν μια πόλη που δεν τους έλκει, χρειάζεται να κάνουμε το Αγρίνιο μια Πόλη μαγνήτη για τους δημιουργικούς ανθρώπους της γνώσης και της καινοτομίας, της επιχειρηματικότητας και της τέχνης. Η οικονομική διαφοροποίηση και η δημιουργία Επιστημονικού Πάρκου σε συνεργασία του Δήμου με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας δίνει την ευκαιρία να αναδομήσουμε την πόλη μας. Δώστε μας την ευκαιρία, να σας δώσουμε την Αλλαγή.


Η Νέα οικονομία του Αγρινίου σχεδιάζεται περισσότερο με ποιοτικές αλλαγές και λιγότερο με μια απλή μεγέθυνση, σχετίζεται με την κινητοποίηση εγκλωβισμένων δημιουργικών δυνάμεων και λιγότερο με την διατήρηση ισορροπιών μηδενικού αθροίσματος. Ο «Καλλικράτης» έχει ανάγκη από μια κινηματική αυτοδιοίκηση που θα αφουγκράζεται τον παλμό της πόλης και τις προσδοκίες του κάθε δημότη. Σήμερα ο τομέας της μεταποίησης στην πόλη δέχεται ένα τεράστιο πλήγμα με βάση τα στοιχεία ενάρξεων και διακοπών του Επιμελητηρίου. Οι πολίτες δεν μπορούν να επιχειρήσουν, η πόλη χάνει σιγά σιγά το γονίδιο της δημιουργικότητας της. Ας ξαναγεννήσουμε την πόλη μας. Κάνε κάτι καινούργιο, αλλάζουμε την πόλη μας;

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ... Ανεργία - Απασχόληση και Εκπαίδευση στο Νέο Αγρίνιο

Aνεργία : Μια βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής

Η Ανεργία σε ποσοστό 81% αποτελεί το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο νομός Αιτωλοακαρνανίας σύμφωνα με την οικονομική έρευνα που διεξήγαγε η εταιρεία ΑΠΟΨΙΣ S.M.R το 2009. Το 76,5 % των ερωτηθέντων δήλωσε ότι η προσωπική οικονομική του κατάσταση είναι κακή ή όχι και τόσο καλή ενώ το 29,3 % δήλωσε πως σημαντικός παράγοντας αλλαγής τόπου κατοικίας εμφανίζεται η οικονομική κατάσταση της περιοχής και η αδυναμία εύρεσης εργασίας. Η οικονομική κρίση που ταλανίζει την χώρα λόγω δομικών διαρθρωτικών προβλημάτων(διαφθορά, πελατειακό κράτος, αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας, παρασιτική επιχειρηματικότητα κτλ) και επιτείνει η διεθνής οικονομική ύφεση , οξύνει περαιτέρω το πρόβλημα της ανεργίας. Σε τοπικό επίπεδο και στα όρια του Νέου Δήμου Αγρινίου ενδεικτικά με βάση στοιχεία της Μελέτης Ανάπτυξης ΟΤΑ 2009-2013 της ΤΕΔΚ Αιτ/νιας ο Δήμος Αγρινίου έχει ανεργία 5,27% , ο Δήμος Παρακαμπυλίων 8, 74 % , ο Δήμος Στράτου 3,22% ενώ οι Δήμοι Αγγελοκάστρου, Αρακύνθου, Θεστιέων, Μακρυνειας, Νεάπολης , Παναιτωλικού ,και Παραβόλας κινούνται στο 5,8-6,0 % (ΕΣΥΕ 2001). Φυσικά και αυτά τα νούμερα είναι πλασματικά καθώς η «μαύρη» απασχόληση αλλά και τεχνικοί λόγοι αλλοιώνουν τα ποσοστά. Είναι σαφές ακόμα και από την καθημερινή μας εμπειρία πως η ανεργία κινείται σε πολύ πιο υψηλά επίπεδα και πλήττει κυρίως τους νέους και τις γυναίκες. Ο χαμηλός ρυθμός της οικονομικής μεγέθυνσης καθώς και η προβληματική κλαδική διάρθρωση του αναπτυξιακού μας προτύπου δημιουργεί ανεργία και αφήνει εξω από την μάχη της ανάπτυξης σημαντικούς παραγωγικούς συντελεστές όπως το ανθρώπινο δυναμικό. Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, τα υψηλά ποσοστά απασχολούμενων στον πρωτογενή τομέα με μεγάλη τάση μετακίνησης στον τριτογενή τομέα , η χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας , ο κίνδυνος εγκατάλειψης της περιοχής από νέους που δεν βρίσκουν απασχόληση , το χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης και πληροφόρησης του ανθρώπινου δυναμικού καθώς και οι υψηλοί δείκτες γήρανσης πληθυσμού αποτελούν μερικούς από τους περιορισμούς και τις απειλές που αντιμετωπίζει η ανάπτυξη, η επιχειρηματικότητα και τελικά η απασχόληση στον τόπο μας. Σε σχέση μάλιστα με την κατάρτιση του εργατικού δυναμικού το Παρατηρητήριο Απασχόλησης σε έρευνα του το 2005 εντοπίζει ελλείψεις οριζόντιων δεξιοτήτων όπως γνώσεις ξένων γλωσσών και ηλεκτρονικών υπολογιστών. Τα συμπεράσματα της ανάλυσης της ζήτησης ειδικοτήτων και δεξιοτήτων στο νομό Αιτωλοακαρνανίας και ειδικότερα στο Νέο Δήμο Αγρινίου εμφανίζονται ιδιαίτερα ανησυχητικά, καθώς ο δυναμισμός των επαγγελμάτων αλλά και κλάδων της οικονομικής δραστηριότητας υπολείπεται κατά πολύ ως προς το σύνολο της χώρας. Εξαίρεση αποτελεί ο κλάδος των ξενοδοχείων και σε μικρότερο βαθμό της μεταποίησης όπου υπάρχουν ενδείξεις για περιορισμένη αύξηση απασχόλησης. Η ανάλυση των στοιχείων της παρούσας και προσδοκώμενης επαγγελματικής διάρθρωσης της απασχόλησης δείχνει ότι η μεγαλύτερη αύξηση που πρόκειται να σημειωθεί είναι στην επαγγελματική κατηγορία των απασχολούμενων στην παροχή προσωπικών υπηρεσιών και των πωλητών. Η επιστροφή στην πόλη νέων ανθρώπων με υψηλά μορφωτικά προσόντα αλλά και η απελευθέρωση αγροτικού δυναμικού λόγο παύσης της καπνοκαλλιέργειας θα αυξήσει την ζήτηση της απασχόλησης τόσο από επιστήμονες όσο και από ανειδίκευτους εργάτες ιδιαίτερα στο αστικό κέντρο του Αγρινίου και εάν η πόλη δεν ανταποκριθεί με την δημιουργία θέσεων εργασίας ο φαύλος κύκλος της υπανάπτυξης και η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής είναι προ των πυλών. Χρειάζεται να κάνουμε το Νέο Δήμο Αγρινίου έναν «Έξυπνο Τόπο», με τοπικό όραμα και οργανωμένη δράση να χαράξουμε μια στρατηγική για την τοπική απασχόληση.

Μια δημιουργική δουλειά για τον καθένα

Η αξιοποίηση προγραμμάτων ενίσχυσης απασχόλησης και ηλεκτρονικής αναζήτησης και εξεύρεσης εργασίας του ΕΣΠΑ , το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση καθώς και η αξιοποίηση των αρμοδιοτήτων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε θέματα απασχόλησης είναι μερικά από τα στοιχεία που συγκροτούν μια τοπική στρατηγική για την απασχόληση. Η ΚΕΔΚΕ μάλιστα αντιλαμβανόμενη τον ρόλο των ΟΤΑ σε ζητήματα ανεργίας και απασχόλησης ζήτησε ένα από τα εννέα υποπρογράμματα που περιλαμβάνονται στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα ΚΕΔΚΕ-ΟΑΕΔ να αφορά την τόνωση και ενίσχυση της Τοπικής Ανάπτυξης με ιδιαίτερη στόχευση στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και τις φθίνουσες περιοχές. Εστιάζοντας στον τόπο μας, η διενέργεια έρευνας αγοράς από το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο σχετικά με την ζήτηση απασχόλησης από την αγορά είναι αναγκαία για να προσδιορισθούν οι δεξιότητες και τα προσόντα, ξεπερνώντας τα προβλήματα της διαθρωτικής ανεργίας. Επίσης η ίδρυση Γραφείου ή Παρατηρητηρίου Απασχόλησης στο Νέο Δήμο Αγρινίου που σε συνεργασία με τον ΟΑΕΔ θα συνδέει την προσφορά απασχόλησης με την ζήτηση απασχόλησης είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε και θα έπρεπε να έχει γίνει χθες. Τέλος σε σχέση με την εκπαίδευση η σύνδεση της με την αγορά εργασίας είναι απαραίτητη στο βαθμό που η ανεργία τείνει να γίνει η χειρότερη μορφή κοινωνικού ρατσισμού, με τους ανέργους «εκτός των τειχών» να ζουν με τις παθητικές πολιτικές απασχόλησης(επίδομα ανεργίας) ή το χαρτζιλίκι της οικογένειας κοντά στα όρια της φτώχειας. Η προκήρυξη νέων ειδικοτήτων από εκπαιδευτικούς οργανισμούς όπως σχολές ΟΑΕΔ, δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ, Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων κλπ θα πρέπει να γίνεται σε συνεργασία με την Θυρίδα Νεανικής Επιχειρηματικότητας και το Παρατηρητήριο Απασχόλησης που θα γνωρίζει τις ανάγκες της αγοράς σε νέες ειδικότητας και προσόντα. Ακόμα και η ταυτότητα και η διάρθρωση του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας θα πρέπει να συνδεθεί με την περιφερειακή ανάπτυξη, την τοπική επιχειρηματικότητα και το νέο μοντέλο ανάπτυξης του Δήμου Αγρινίου για να αποδώσει πολλαπλασιαστικά σε θέσεις απασχόλησης και σύνδεση του ακαδημαϊκού χώρου με τα προβλήματα της υπαίθρου ενδοχώρας.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση ως φυσικός χώρος αναγέννησης της πολιτικής μπορεί να αποτελέσει προνομιακό πεδίο για την συμμετοχή των νέων , για την πολιτισμική αλλαγή στην καθημερινότητα , τελικά για να έχει ο καθένας μια δημιουργική δουλειά σε ένα ασφαλές περιβάλλον κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης. Ο πήχης των αλλαγών είναι ψηλά, ας μην κοντύνουμε την πόλη.

Η Αιτωλοακαρνανία θα γίνει φτωχότερη μόνο αν δεν την αφήσουν να αλλάξει

Τελικά δεν ήρθε η καταστροφή του κόσμου όπως ανεπιτυχώς είχαν προβλέψει οι Μάγια για το 2012. Το σίγουρο είναι όμως πως ζούμε τους πόνους της γέννησης ενός καινούργιου κόσμου τόσο παγκόσμια με την Αραβική Άνοιξη και την προσπάθεια εκδημοκρατισμού χωρών στην Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική όσο και εθνικά με τις αλλαγές που προκαλεί η οικονομική κρίση. Οι οδύνες του τοκετού εμφανείς παντού γύρω μας, αρκεί να μην καθυστερήσουν πολύ και οδηγήσουν σε αποβολή.



Δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε τη νέα εποχή με παλιά μυαλά και παρωχημένα στερεότυπα καθώς οι αντιλήψεις που μας οδήγησαν ως εδώ δεν είναι ικανές να μας βγάλουν από το πολιτισμικό και οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει. Η αλλαγή νοοτροπίας, κριτηρίων επιλογής και στάσης ζωής γίνεται πιο επιτακτική και σχεδόν αποκτά χαρακτήρα κατεπείγοντος καθώς διαλέξαμε ή μας έτυχε το πιο ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό για την πιο δύσκολη οικονομική συγκυρία της χώρας. Η Ελλάδα έχει πια ανάγκη τους πολίτες ηγέτες και όχι τους πολιτικούς ηγεμόνες.



Από αυτό το γενικό πλαίσιο δεν εξαιρείται η Αιτωλοακαρνανία, ένας μεγάλος νομός με πλούσιους φυσικούς πόρους και συγκριτικά πλεονεκτήματα που όμως παραμένει στους πιο φτωχούς της χώρας. Στο ίδιο μοτίβο υπανάπτυξης και ολόκληρη η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, καθώς ενώ τα τελευταία 23 χρόνια απορρόφησε από επιχειρησιακά προγράμματα (κοινοτικά πλαίσια στήριξης) 5 δις ευρώ παραμένει ακόμα στο «Στόχο 1» δηλαδή κάτω του 75% του μέσου Κοινοτικού ΑΕΠ. Γιατί άραγε δημιουργείται αυτό το τεράστιο χάσμα δυνατοτήτων και αποτελεσμάτων, γιατί τα χρήματα δεν έπιασαν τόπο, γιατί ενώ είμαστε «φιλημένοι από τον Θεό» είμαστε φτυμένοι και από το διάβολο της μιζέριας?



Σκιαγραφώντας μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί πως το χαμηλό σημείο αφετηρίας σε υποδομές, η χαμηλή δημόσια χρηματοδότηση της Δυτικής Ελλάδας εν γένει καθώς επίσης και το έλλειμμα κουλτούρας συνεργασίας και συνεργατικότητας των κοινωνικών εταίρων είναι κάποιες από τις αιτίες αυτης μας της κακοδαιμονίας. Όμως αν κανείς θελήσει να χτυπήσει την ρίζα του κακού πρέπει να αναγνωρίσει τις αιτίες αυτού του φαύλου κύκλου στην χαμηλή αποτελεσματικότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης στην διαχείριση του δημοσίου χρήματος, στην χαμηλή διοικητική ικανότητα του πολιτικού προσωπικού καθώς και στο πλέγμα πελατειακών σχέσεων μεταξύ πολιτικών και συντεχνιών.



Τα προβλήματα που δημιουργούνται πολλά και ανακυκλούμενα, από την ανεργία που μαστίζει ιδιαίτερα την νέα γενιά έως την μείωση των εισοδημάτων που αποσυνθέτει την μεσαία τάξη. Παρεπόμενες επιπτώσεις η δημογραφική συρρίκνωση και η αναπτυξιακή ύφεση που δημιουργεί ένα καθοδικό σπιράλ στο σύνολο των οικονομικών λειτουργιών, από το εμπόριο και τις κατασκευές έως την αγροτική παραγωγή και τις υπηρεσίες.



Βασικός κίνδυνος να βρεθεί ο νομός σε ένα ιδιότυπο αναπτυξιακό περιθώριο με χαμηλές ιδιωτικές επενδύσεις και ισχνή δημόσια χρηματοδότηση (πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, καρκινοβατούν οι οδικοί άξονες Ιόνια & Ακτιο-Αμβρακία) σε μια περίοδο μάλιστα που κυριαρχεί το κριτήριο της αποτελεσματικότητας και λιγότερο αυτό της ισόρροπης περιφερειακής ανάπτυξης. Έντονος επίσης και ο κίνδυνος φτώχειας καθώς στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας σύμφωνα με πρόσφατες επιστημονικές έρευνες και αναλύσεις ο κίνδυνος φτώχειας είναι στο 30%, ποσοστό που είναι το 3ο μεγαλύτερο στην Ελλάδα, ενώ συγχρόνως εκτός από την υψηλή φτώχεια παρουσιάζονται και έντονες εισοδηματικές ανισότητες.



Τι απαιτείται για την υπέρβαση της κρίσης; Ποιος είναι ο οδικός χάρτης μιας νέας ευημερίας; Υπάρχει άλλος δρόμος για την Αιτωλοακαρνανία?



Το μοντέλο ανάπτυξης που στηρίχθηκε στην μονοκαλλιέργεια του καπνού και τις χαμηλές υπηρεσίες των αστικών κέντρων έχει συναντήσει τα όρια του. Σήμερα απαιτείται ένα άλλο μείγμα καλλιεργειών αλλά και μια διαφορετική στρατηγική αντίληψη της ανάπτυξης του νομού Αιτωλοακαρνανίας με :



1. Ενδονομαρχιακή Ενότητα που θα στηρίζεται σε μια κατανομή ρόλων ανα τόπο και στο πλαίσιο της συνεργασίας για την δημιουργία του πολύ και όχι του ανταγωνισμού για την διανομή του λίγου. Δεν είμαστε μόνο Ξηρομερίτες, Βαλτινοί, Αγρινιώτες , Μεσολογγίτες ή Ναυπάκτιοι, είμαστε πάνω από όλα Αιτωλοακαρνάνες.

2. Ρεαλιστικές & Δίκαιες Διεκδικήσεις και όχι ακραίες θέσεις που μας κάνουν γραφικούς ως τοπικιστές . Η λογική των διεκδικήσεων μας πρέπει να συνδυάζει τα ζωτικά μας συμφέροντα(πχ υδάτινοι πόροι) με τις κοινές μας αξίες(αλληλεγγύη), Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που κανένα σχεδόν πολιτικό αίτημα στο νομό μας δεν μπόρεσε να γίνει κοινωνικό κίνημα και αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει για το είδος της πολιτικής μας εκπροσώπησης αλλά και για τα δικά μας κριτήρια επιλογής.

3. Ανάπτυξη με τα Ταυτότητα , όπου κάθε τόπος θα εξειδικεύεται στο προϊόν που έχει συγκριτικό και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα μέσα από ένα νομαρχιακό καλλιεργητικό πλάνο. Καθετοποίηση αγροτικής παραγωγής και πλήρης διασύνδεση της με τον δευτερογενή τομέα για δημιουργία υψηλής προστιθέμενης αξίας. Μόχλευση τοπικών αποταμιεύσεων για επενδύσεις στην βιομηχανία τροφίμων, τις ιχθυοκαλλιέργειες , τον οικοτουρισμό, και την παραγωγή ενέργειας.



Ένα Νέο Εμείς για την Έξυπνη Αιτωλοακαρνανία του 2020 , ένα ασφαλή τόπο να παράγεις , να δημιουργείς, να ζεις.

Mπορούμε ; Όχι, τώρα δεν μπορούμε, αύριο ίσως

«Να έπαιρνε πότε πότε η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ένα δάκρυ όταν διαθλά τις αθλιότητες όλες κι απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο» Ο. Ελύτης

Μπορεί να υπάρξει η πολιτική γονιμότητα της οργής; Μπορεί η Ελλάδα να αλλάξει Πεπρωμένο; Υπάρχει σήμερα το πολιτικό υποκείμενο για μια Νέα Ελλάδα?

Είναι κάποια από τα ερωτήματα που θέτει η ίδια η κρίση και ο κάθε πολίτης οφείλει να απαντήσει εάν θέλει να γυρίσουμε μια νέα σελίδα για το μέλλον της πατρίδας μας και την ευημερία των παιδιών του. Μπορεί η οικονομική , κοινωνική και πολιτισμική κρίση που διέρχεται η κοινωνία μας , ως συσσώρευση πολιτικών και αξιακών εκκρεμοτήτων ολόκληρης της νεοελληνικής ιστορίας , να αποτελέσει μια καινούργια ευκαιρία για Αναγέννηση και Ελπίδα?

Μέσα στην συγκυρία της εποχής διαμορφώνονται τα νέα δίπολα αλλά αμφισβητείται και ο σκληρός πυρήνας του αστικού κοινοβουλευτισμού και της κοινωνικής ειρήνης. Η διασάλευση των αυτονόητων της μεταπολίτευσης όπως το κράτος δικαίου , η ευρωπαϊκή κατεύθυνση της χώρας και η αστική δημοκρατία δεν γεννιέται μόνο μέσα από τις αξιολογικές κρίσεις των κομμάτων εξουσίας αλλά κυρίως μέσα από την αμφισβήτηση της ηθικής και της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος ευρύτερα. Σε αυτό ακριβώς το υπόβαθρο γεννιούνται ακραία πολιτικά υποκείμενα επενδύοντας το μανδύα του ηθικισμού, της φιλοπατρίας και ενός μεσσιανισμού για την σωτηρία της χώρας. Οι μυθοπλασίες τους απέχουν πολύ από τον ρεαλισμό και την πρακτική διαχείριση κρίσιμων θεμάτων όπως οι δανειακές συμβάσεις , το μνημόνιο κτλ. Πάνω εκεί χτίζεται η συλλογική φαντασίωση των «ιδανικών» χωρίς όμως τις επιχειρησιακές συνθήκες εφαρμογής τους. Η εξορία από την πραγματικότητα είναι πολύ γλυκιά για την φιλαυτία των αγανακτισμένων και για την ρητορεία των κομμάτων της καταγγελίας και του μίσους. Δεν αρκεί όμως για να προσφέρει ένα ξέφωτο στην Ελλάδα και τους Έλληνες. Τα κόμματα της εθνικής ευθύνης δεν έχουν χρόνο για χάσιμο, κάποτε θα απολογηθούν στην ιστορία για τις επιλογές και τις πράξεις τους και όχι μόνο στους αγανακτισμένους προνομιούχους του πελατειακού συστήματος που δυστυχώς οι ίδιοι εξέθρεψαν μέσα στην πάχνη του δικομματισμού. Άραγε πόσο ακόμα η Ελλάδα της νομιμότητας θα πληρώνει την ψωροκώσταινα της ανομίας και της παραοικονομίας?

Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και η ηθική διακυβέρνηση είναι η βασική προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της χώρας. Δίχως αυτή ανοίγουν ατραποί που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που μπορούν να οδηγήσουν , απειλώντας την ικανότητα της οικονομίας, την ομαλότητα της χώρας και εν τέλει την ήδη χειμάζουσα μεσαία τάξη.

Μεταρρύθμιση VS Αντιμεταρρύθμιση

Η κρίση αλλάζει τα δεδομένα , αποκαλύπτοντας διαρκώς ένα καινούργιο πολιτικό τοπίο. Όσοι το αντιληφθούν γρήγορα μπορούν και να το διαχειρισθούν , αλλά όσοι δεν μπορέσουν να το κάνουν αναμασώντας στερεότυπα άλλων εποχών είναι καταδικασμένοι να απαξιωθούν πολιτικά και να αποτύχουν συρρικνώμενοι εκλογικά σε έναν κομματικό ναρκισσισμό. Ο αυτισμός των πολιτικών κομμάτων εξουσίας είναι πια εκκωφαντικός, σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος ακόμα τους ενδιαφέρει ο εσωτερικός έλεγχος, τα σύμβολα και όχι οι πράξεις , ενώ η αυτοκριτική πάντα καλύπτεται πίσω από την ισχύ ως καταδικαστέο αυτομαστίγωμα. Μπορεί να προέλθει ένα Μεταρρυθμιστικό Μέτωπο στην Ελλάδα σήμερα? Ναι, μπορεί υπο προϋποθέσεις. Με συλλογική αυτογνωσία και διαδραση των πολιτών με τα πολιτικά υποκείμενα, με αντιστοίχηση των κοινωνικών συμφερόντων με τις πολιτικές ιδέες, με έναν ανοιχτό διάλογο ευθύνης και προοπτικής. Τα άκρα του πολιτικού κύκλου ενώνονται και ισχυροποιούνται ως μια οριζόντια δομή νοοτροπίας και απολυτότητας. Οι δυνάμεις της Μεταρρύθμισης τι κάνουν? Διασπασμένες συνεχίζουν να παίζουν το γνωστό θεατρικό της μεταπολίτευσης. Αρκετά.

Είναι σαφές πια πως η χώρα έχει ανάγκη από έναν αστικό πατριωτισμό που θα συνοδεύεται από έναν προοδευτικό εκσυγχρονισμό στις πολιτικές των διαρθρωτικών αλλαγών , της επανίδρυσης του κράτους, και της οικοδόμησης ενός αποτελεσματικού κράτους δικαίου. Ποιες είναι οι δυνάμεις που μπορούν να συνεισφέρουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα; Είναι οι εκσυγχρονιστικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, είναι οι φιλελεύθερες δυνάμεις της συντήρησης και η ανανεωτική αριστερά. Μπορούν να υπερασπισθούν την χώρα , την μεσαία τάξη και την προοπτική του μέλλοντος, αρκεί να γεφυρώσουν τις διαφορές τους σε μια σύνθεση ποιοτικά καλύτερη .Μια ιδέα αποκτά υλική δύναμη όταν έχει φθάσει πια η ώρα της. Οι λύσεις βρίσκονται μέσα στην Ελλάδα και όχι έξω από αυτήν. Δημιουργώντας μια πολιτική κοινωνία με θεσμική δημοκρατία , ευρωπαϊκή κατεύθυνση, διαφάνεια και δημιουργική οικονομία μπορεί η Ελλάδα να αλλάξει Πεπρωμένο. Χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα τόξο εθνικής ευθύνης και μεταρρυθμίσεων, ένα κίνημα προοδευτικού εκσυγχρονισμού της χώρας. Μπορούμε; Όχι τώρα δεν μπορούμε, αύριο ίσως. Ελλάδα Restart.

Η Αειφορική προοπτική του Αμβρακικού κόλπου

Ο μαζικός θάνατος 1000 τόνων ψαριών τον Φεβρουάριο του 2008 στον Αμβρακικό κόλπο, η καταστροφή 38 φωλιών Αργυροπελεκάνων στη νήσο «Βάλλα» της λιμνοθάλασσας Τσουκαλιό τον Φεβρουάριο του 2011 αλλά και η σημερινή εμφάνιση   μεδουσών μεγάλου μεγέθους που προκαλούν προβλήματα στους αλιείες της περιοχής , συνθέτουν το πάζλ μιας προβληματικής εικόνας για τον Αμβρακικό Κόλπο. Διαμάχη μεταξύ κυνηγετικών συλλόγων και Φορέα Διαχείρισης Υγροτόπων Αμβρακικού για τους Αργυροπελεκάνους, διαμάχη ιχθυοκαλλιεργητων και Επιθεωρητών Περιβάλλοντος για τον μαζικό θάνατο ψαριών, διαμαρτυρίες αλιέων για την κακή οξυγόνωση των νερών του κόλπου σε σχέση με την εμφάνιση μεδουσών που εμποδίζουν την αλιεία. Ένα διάχυτο σκηνικό σύγκρουσης με αντιτιθέμενες ομάδες συμφερόντων και  επιστημονικές εξηγήσεις που μπορεί να είναι είτε έτσι είτε αλλιώς ανάλογα με τον εργοδότη του «επιστήμονα». Κλασσικό παράδειγμα η ερμηνεια για τον μαζικό θάνατο 1000 τονων ψαριών τον Φεβρουάριο του 2008. Τότε ο μαζικός θάνατος των ψαριών είχε αποδοθεί στην άνοδο ανοξικών στρωμάτων νερού από τον πυθμένα του Αμβρακικού. Στο πόρισμα των επιθεωρητών περιβάλλοντος που αργότερα κοινοποιήθηκε στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και την Νομαρχία Αιτωλοακαρνανίας εντοπίστηκε  υπερφόρτωση ιχθυοκλοβων και «ληγμένες» άδειες περιβαλλοντικών όρων σε δυο από τις τρεις μονάδες  ιχθυοκαλλιέργειας στην περιοχή του Αμβρακικού. Η αιτία τελικά προήλθε από  ένα φυσικό φαινόμενο ή μήπως η εντατική ιχθυοκαλλιέργεια υπερέβη την φέρουσα ικανότητα του οικοσυστήματος?

Στο γκρίζο παζλ προστίθεται το «λευκό» χρώμα της ίδρυσης του Φορέα Διαχείρισης Υγροτόπων Αμβρακικού το 2003 ενώ αργότερα λαμβάνει σάρκα και οστά η θεσμική του λειτουργία καθώς ιδρύεται το Εθνικό Πάρκο Υγροτόπων Αμβρακικού τον Μάρτιο του 2008 με περιοχές προστασίας της φύσης, περιοχή ειδικών ρυθμίσεων, περιοχή ειδικής διαχείρισης υδάτων και ζώνη περιβαλλοντικού ελέγχου. Το «λευκό» χρώμα αποδίδεται στους Φορείς Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών καθώς αποτελούν έναν σχετικά νέο θεσμό περιβαλλοντικής διακυβέρνησης στην χώρα μας και διαθέτουν μια προνομιακή θέση ανάμεσα στην κοινωνία των πολιτών και το κράτος και ένα τεράστιο κεφάλαιο αξιοπιστίας έναντι των πολιτών αλλά και της δημόσιας διοίκησης. Μετά τα περίπου δέκα χρόνια λειτουργία τους μένει αυτό το «λευκό χρώμα» να γεμίσει με χρώματα ελπίδας για την καλή κατάσταση διατήρησης των οικοτόπων και την προστασία της βιοποικιλότητας στη χώρα μας. Στην γκρίζα εικόνα των προβλημάτων έρχεται να προστεθεί το αισιόδοξο χρώμα  του προγράμματος «ΑΝΑΣΑ»(ειδικό αναπτυξιακό πρόγραμμα) καθώς και η λειτουργία της ΕΤΑΝΑΜ με μεγάλη εμπειρία ως αναπτυξιακή εταιρεία σε διαχείριση ευρωπαϊκών προγραμμάτων.

Ποιος θα κερδίσει τελικά την μάχη στον Αμβρακικό κόλπο;

Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν , είναι οι δυνάμεις της αδράνειας και του συντηρητισμού , όπως υπάρχουν και οι δυνάμεις που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα και είναι οι δυνάμεις τις προόδου και του εκσυγχρονισμού. Σε αυτόν το μαγικό τόπο της οικολογικής αξίας και των αναπτυξιακών αποθεμάτων ο συνδυασμός της περιβαλλοντικής προστασίας με την οικονομική αποτελεσματικότητα σε ένα πλαίσιο κοινωνικής δικαιοσύνης είναι το χρέος της Προόδου.

Η μετάβαση της περιοχής του Αμβρακικού κόλπου από ένα καθεστώς απλής οικονομικής μεγέθυνσης με τεράστια κόστη για το περιβάλλον και τις επόμενες γενεές, σε μια καινούργια πραγματικότητα Βιώσιμης Ανάπτυξης είναι αναγκαία στο πλαίσιο συλειτουργίας των φυσικών οικοσυστημάτων με τις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι επιχειρησιακοί όροι αυτής της μετάβασης μπορούν να τεθούν από τον Φορέα Διαχείρισης Υγροτόπων Αμβρακικού αρκεί να υπάρχει  στενή διαπεριφερειακή συνεργασία των Περιφερειών Ηπείρου και Δυτικής Ελλάδας καθώς επίσης και  καλή διαδημοτική συνεργασία των δήμων του Αμβρακικού κόλπου, για να εξασφαλίζουν από κοινού τις προϋποθέσεις μιας ενιαίας πολιτικής διεύθυνσης του εγχειρήματος για Αειφόρο Ανάπτυξη στον Αμβρακικό κόλπο.

Σε αυτή την καινούργια αναπτυξιακή κατεύθυνση της περιοχής οφείλουν να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες του ειδικού αναπτυξιακού προγράμματος «ΑΝΑΣΑ» , οι χρηματοδοτήσεις του τομεακού προγράμματος ΕΠΕΡΡΑΑ(επιχειρησιακό πρόγραμμα περιβάλλοντος & αειφόρου ανάπτυξης) καθώς και του Πράσινου Ταμείου με την διάσταση του περιβαλλοντικού ισοζυγίου που διαθέτει. Επίσης η μόχλευση ιδιωτικών κεφαλαίων για επενδύσεις στο πλαίσιο του επενδυτικού νόμου ή προγραμμάτων Leader και ΟΠΑΑΧ  σε φιλοπεριβαλλοντική επιχειρηματικότητα, ενισχύει την βιωσιμότητα του οικοσυστήματος. Έτσι υπάρχει η δυνατότητα να αναπτυχτούν περιβαλλοντικές υποδομές, τεχνολογίες αντιρρύπανσης, συστήματα πιστοποίησης αλλά και βιολογικές καλλιέργειες, οικοτουρισμός και αγροτουρισμός, προϊόντα οικολογικής σήμανσης,  ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, καλλιέργειες αρωματικών φυτών, αλιευτικός τουρισμός κ.α

Η κρίση είναι ο ηγέτης των αλλαγών, ας γίνει επομένως και η μαία μιας νέας εικόνας για τον Αμβρακικό κόλπο, περισσότερο πολύχρωμης και λιγότερο μονότονα γκρίζας.